11 sierpnia roku 1957 zmarł Rudolf Weigl, polski biolog pochodzenia austriackiego, immunolog, specjalista w dziedzinie anatomii i histologii, wynalazca szczepionki przeciwko tyfusowi plamistemu (w roku 1920), która uratowała miliony ludzkich istnień. Ponadto opracował wiele naukowych metod stosowanych w wirusologii i bakteriologii. W czasie okupacji Lwowa podczas II wojny światowej nadal prowadził badania, gdyż zarówno Sowietom jak i Niemcom zależało na zwalczaniu tyfusu plamistego. Dzięki kontynuowaniu prac i wywalczonej swobodzie zatrudniania personelu pomógł wielu osobom, w tym Zbigniewowi Herbertowi, licznym profesorom (także słynnym lwowskim matematykom) i asystentom przetrwać piekło wojny. Szacuje się, że uratował około 5 tysięcy osób, w tym członków polskiego państwa podziemnego oraz Żydów, za co pośmiertnie odznaczono go tytułem Sprawiedliwego Wśród Narodów Świata. Konsekwentnie odmawiał podpisania folkslisty i objęcia katedry w Berlinie, gdyż uważał się za Polaka. W odwecie Niemcy zablokowali jego kandydaturę do Nagrody Nobla. Pośrednio grozili mu także śmiercią. Mimo niebezpieczeństwa, bez wiedzy i zgody Niemców, przekazywał szczepionki polskiej ludności cywilnej. Pod koniec wojny odmówił ewakuacji do Niemiec. Żył i pracował w Polsce Ludowej, ale był prześladowany, a komuniści – niczym nazistowskie Niemcy – zablokowały jego kandydaturę do Nagrody Nobla.
