9 lutego roku 1667 w Andruszowie (dziś: Rosja) zawarto rozejm kończący wojnę polsko-rosyjską trwającą z przerwami od roku 1654. Rozejm oznaczał gigantyczne straty terytorialne Rzeczypospolitej. Państwo polsko-litewskie dalekie było wówczas od swojej największej powierzchni, gdy liczyło niemal milion kilometrów kwadratowych. Polska po powstaniu Chmielnickiego, potopie szwedzkim i krwawej wojnie domowej (rokosz Lubomirskiego) nie była jednak w stanie walczyć o odzyskanie wszystkich terenów zajętych przez Rosjan. Tym samym po wielu dekadach dominacji Polaków w relacjach ze wschodnim sąsiadem nastąpiła zmiana i to Rzeczpospolita została zepchnięta do defensywy. Polacy zaakceptowali rozejm traktując go jako rozwiązanie tymczasowe. Słabość państwa uniemożliwiła jednak skuteczne dążenie do renegocjacji ustaleń. Ostatecznie potwierdzono je w roku 1686 pokojem Grzymułtowskiego. Ustalone wówczas granice obowiązywały do I rozbioru. Co ciekawe, rozejm andruszowski oddawał Rosji Kijów, ale jedynie na okres 2 lat. Po tym czasie miał wrócić do Polski, ale tak się nie stało.
