Carl von Clausewitz – pruski generał i teoretyk wojskowy. Urodzony w 1780 roku, doświadczenie wojenne zdobywał w czasach napoleońskich, służąc najpierw w armii pruskiej, a po zawarciu sojuszu między Francją i Prusami – w rosyjskiej. Do pruskiej armii wrócił podczas VI koalicji antyfrancuskiej i miał istotny wpływ na zerwanie sojuszu francusko-pruskiego. Choć brał udział w kluczowych momentach ery napoleońskiej (w tym i pod Waterloo), nie był jeszcze postacią pierwszoplanową. Jego kariera rozwinęła się po ostatecznym pokonaniu Cesarza Francuzów. To wówczas dołączył do sztabu Feldmarszałka Augusta von Gneisenau, a następnie otrzymał stopień generała-majora. Chorując na cholerę zmarł w Poznaniu w 1831 roku po awansie na stanowisko szefa sztabu armii Feldmarszałka Gneisenau. Choć był utalentowanym dowódcą, w historii zapisał się bardziej jako teoretyk wojskowości. Jego dzieło życia „O Wojnie” opublikowane zostało na przełomie lat 1832-1837 przez jego żonę Marię. Swym dziełem bardzo mocno przyczynił się do rozwoju ówczesnej sztuki wojennej. Jego wnioski i przemyślenia były na tyle trafne, że stosowano się do nich nawet podczas I wojny światowej. Choć dziś, z perspektywy globalnej, jego dzieło uważa się za nieco zbyt europocentryczne, to mimo to ów traktat po dziś dzień stanowi ważny element w nauczaniu o teorii wojskowości.
