Dendrochronologia – wykorzystywana m.in. w badaniach historycznych metoda naukowego ustalania wieku znalezisk archeologicznych wykonanych z drewna lub zawierających drewno. Polega na analizowaniu powtarzalnych i stałych (wzorcowych) rocznych przyrostów drzew zwanych słojami. Powtarzalności owych przyrostów słojów dla poszczególnych gatunków towarzyszy zmienność w okresach rocznych wynikająca ze zmieniających się warunków atmosferycznych (niektóre lata są korzystniejsze dla danego gatunku i jest to zjawisko masowe na danym obszarze, choć może się różnić w różnych krajach, wtedy też w poszczególnych latach przyrost, a więc słój, jest obszerniejszy). Analizy opiera się o utworzone wcześniej i będące niejako wzornikami skale dendrochronologiczne. Dla niektórych regionów owe skale sięgają nawet 10 tys. lat wstecz. W wielu częściach globu dendrochronologia powstała w latach 20. XX wieku to nadal najdokładniejsza metoda datowania drewnianych zabytków archeologicznych. Na tej podstawie udało się m.in. wskazać czas powstawania piastowskich grodów w Wielkopolsce, co rzuciło nowe światło na procesy towarzyszące powstawaniu monarchii wczesnopiastowskiej i swoistą rewolucję Piastów, która rozpoczęła się około roku 920, a zintensyfikowała się dwie dekady później. Wtedy bowiem wznoszono ważne grody, co odpowiadało coraz większemu rozmachowi polityki Piastów i podporządkowywaniu sobie przez dynastię Wielkopolski.
