Getto ławkowe – antysemicka forma dyskryminacji w życiu akademickim i (rzadziej) szkolnym obecna na części polskich szkół wyższych w latach 30. XX wieku. Getto ławkowe polegało na wyznaczeniu w aulach akademickich miejsc do siedzenia dla studentów żydowskich i chrześcijańskich. Była to forma stygmatyzacji Żydów. Zwolennikami takiego podziału byli akademiccy działacze studenckich organizacji nacjonalistycznych wywodzących się z narodowej demokracji (Związek Akademicki Młodzież Wszechpolska) oraz kręgów narodowo-radyklanych (Obóz Narodowo-Radykalny, potem ONR ABC i RNR Falanga). Getto ławkowe było rozwinięciem nieco innej idei numerus clausus i numerus nullus. Pierwsze getta ławkowe powstały w roku 1935 we Lwowie. Decyzja władz tamtejszej politechniki podzieliła świat akademicki na przeciwników rozwiązania i jego zwolenników. Z czasem, pod naciskiem organizacji młodzieżowych, getto ławkowe wprowadziły uczelnie w innych miastach. W roku 1937 zgodę na taki podział wyraził minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego Wojciech Świętosławski. Był to efekt skrętu obozu sanacyjnego w stronę nacjonalizmu i radykalizmu. Realizacja pomysłu nacjonalistycznej młodzieży negatywnie wpływała na życie akademickie, organizację zajęć i często doprowadzała do awantur.
