W okresie rzymskim Wyspy Brytyjskie zamieszkiwały plemiona celtyckie oraz Piktowie o trudnym do jednoznacznego określenia pochodzeniu. Sytuacja zaczęła zmieniać się w V wieku, gdy przez Morze Północne przeprawiać zaczęli się Germanie z plemion Anglów, Sasów i Jutów.
Grupa zwana zbiorczo Anglosasami osiedliła się w południowo-wschodniej części wyspy i – spychając Celtów na zachód i północ – utworzyła liczne, choć niewielkie państewka. Z czasem zaczęły się one jednoczyć (także poprzez podbój), a obszar zamieszkiwany przez brytyjskich Germanów przez długie lata tworzyło siedem królestw nazywanych zbiorczo Heptarchią (od greckiego słowa oznaczającego „siedem” oraz „władza”). Na ową wspólnotę składały się: Anglia Wschodnia, Essex, Kent, Mercja, Nortumbria, Sussex oraz Wessex.
Zwykle któreś z królestw dominowało nad innymi, a najważniejszy monarcha w gronie anglosaskich władców nosił zaszczytny tytuł bretwalda.
Z czasem jednak ów w miarę stabilny podział wyspy zaczął chylić się ku upadkowi, a tendencje zjednoczeniowe zbiegły się z okresem intensywnych najazdów normańskich. To właśnie wtedy Alfred Wielki – władca dominującego Wessexu – dokonał zjednoczenia i to jego nazywamy pierwszym angielskim królem.
