Stal damasceńska – odmiana stali doskonale nadająca się do produkcji broni białej (miecze wykonane z damastu cechowały się wyjątkową twardością połączoną z giętkością). Nazwa pochodzi od syryjskiego miasta Damaszek i właśnie z tym ośrodkiem Europejczycy (w tym uczestnicy krucjat) łączyli stop, który swoją jakością przewyższał wytwory europejskich kowali. Technika produkcji tej odmiany stali pozostaje jednak do dziś tajemnicą. Klucz do sukcesu mógł kryć się w dodawaniu do stopu żelaza i węgla (którego zawartość decyduje o wytrzymałości) określonych odmian szkła oraz pierwiastków takich jak fosfor i siarka lub też niepowtarzalnej metodzie obróbki cieplnej. Powszechnie uważa się, że technikę wytwarzania tego typu stali opracowało w północnych Indiach i możliwe, że stamtąd sprowadzano składniki konieczne do jej powstania do znajdujących się w Azji Centralnej i na Bliskim Wschodzie ośrodków zajmujących się wytwórstwem. Tajemniczy pozostaje także powód zaprzestania wytwarzania stali damasceńskiej w czasach nowożytnych. W późniejszych okresach wielu naukowców i ośrodków badawczych próbowało odtworzyć technikę produkcji damastu – niekiedy mocno zbliżając się do oryginału. Warto natomiast pamiętać, że współczesne noże wysokiej klasy zwane przez wytwórców produktami wykonanymi ze stali damasceńskiej nawiązują do historycznego stopu żelaza i węgla nazwą oraz wyglądem, ale nie wytrzymałością.
